ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Είναι μία υγρή ημέρα σε ένα μικρό ιρλανδικό χωριό. Βρέχει ακατάπαυστα και οι δρόμοι είναι άδειοι. Οι καιροί είναι δύσκολοι, όλοι χρωστάνε και ο καθένας ζει με πίστωση. Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, ένας πλούσιος Γερμανός τουρίστας οδηγάει μέσα από το χωριό, σταματά σε ένα τοπικό ξενοδοχείο, αφήνει 100€ στο γραφείο της ρεσεψιόν, λέγοντας στον ξενοδόχο ότι θέλει να ελέγξει τα επάνω δωμάτια ώστε να βρει κάποιο για να περάσει τη νύχτα.
Ο ξενοδόχος του δίνει μερικά κλειδιά και μόλις ο επισκέπτης αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά, αρπάζει τα 100€ από το τραπέζι και τρέχει στο διπλανό κατάστημα του χασάπη για να ξεπληρώσει το χρέος του. Ο χασάπης παίρνει τα 100€ και αμέσως πάει λίγο πιο κάτω για να ξεπληρώσει το χρέος του στον χοιροτρόφο. Μετά ο χοιροτρόφος σπεύδει με τα 100€ να πληρώσει τον λογαριασμό του στον προμηθευτή ζωοτροφών. Ο τύπος που δουλεύει εκεί λαμβάνει τα 100€ και τρέχει να πληρώσει τα ποτά που χρωστάει στο μπαράκι του χωριού.
Ο ιδιοκτήτης του μπαρ δίνει πονηρά κάτω από το τραπέζι τα 100€ που χρωστούσε σε μία γυναίκα θαμώνα του μπαρ, η οποία τον τελευταίο καιρό έχει μείνει άνεργη και έχει αναγκαστεί να προσφέρει έξτρα υπηρεσίες σε μοναχικούς άντρες. Η γυναίκα χώνει τα 100€ βαθιά μέσα στην τσέπη του τζην της και με γοργό βήμα καταφτάνει στο ξενοδοχείο που βρίσκεται ο Γερμανός τουρίστας. Επιτέλους ξεπληρώνει εκείνο το δωμάτιο που είχε νοικιάσει πριν μερικές ημέρες. Τα 100€ τα παραλαμβάνει, ποιος άλλος, ο ξενοδόχος. Τα ακουμπά αμέσως στο τραπέζι, εκεί που τα είχε αφήσει ο πλούσιος τουρίστας, έτσι ώστε να μην κινήσει την παραμικρή υποψία.
Ο Γερμανός, μετά από λίγο, κατεβαίνει από τα σκαλιά, δηλώνοντας ότι δεν του άρεσε κάποιο από τα δωμάτια. Παίρνει τα 100€ πίσω, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και εγκαταλείπει την πόλη. Κανένας δεν παρήγαγε τίποτα. Κανένας δεν κέρδισε τίποτα.
Όμως οι κάτοικοι του χωριού έπαψαν να χρωστούν και μπορούν τώρα να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Κάπως έτσι, λειτουργούν τα περιβόητα πακέτα διάσωσης… κυρίες και κύριοι !
_________________
Το βρήκα εδώ, όπου σημειώνεται ότι το κείμενο είναι «ελεύθερη μετάφραση ενός πολύ ωραίου email που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο».
rodia 
25 Μαρτίου, 2011 στις 4:29 μμ
Φανερά δεν υπήρχε στο χωριό Έλληνας.
Να τσιμπήσει το κατοστάρι , να γίνει Λούης και να σπάσει την αλυσίδα.
25 Μαρτίου, 2011 στις 4:31 μμ
Οπότε.. να υποθέσω ότι τίποτα δε μας σώζει!
25 Μαρτίου, 2011 στις 4:38 μμ
Ναι καλά, αυτό περίμενες να το καταλάβεις.
25 Μαρτίου, 2011 στις 4:42 μμ
Αυτο το καταλαβαινουν οι γερμανοι και δεν μας επιστρεφουν το κατοχικο δανειο…
26 Μαρτίου, 2011 στις 6:19 μμ
Το πρόβλημα δεν είναι ότι χρωστάει ο ένας στον άλλο μέσα στο χωριό τα ίδια λεφτά. Το πρόβλημα είναι αφενός ότι παίρνοντας 100, χρωστάς 130, κι αφεδύου και κυριότερο, ότι χρωστάνε και σ’ άλλα χωριά οι περισσότεροι…
27 Μαρτίου, 2011 στις 4:39 πμ
Ενα κομματακι απο σχετικη συζητηση για το θεμα:
Alek Pertsy: Πολύ έξυπνο το κείμενο για την κλειστή οικονομία. Τα είχε γράψει εκείνος ο Μάρξ στο «accumulation of capital» κλπ αλλά δεν είχα ποτέ την υπομόνή να το διαβάσω. τί θα γινόταν αν «τα έτρωγαν μαζί»;
Marina Rodia: Θα τα χρωστουσαν στο γερμανο συν τα προηγουμενα χρεη.
Alek Pertsy: Θα δάνειζε ο Γερμανός στον κάθε ένα χωριστά για να πληρώσει το χρέος του, θα εξοφλούσε ο κάθένας τον άλλον κι ενώ με την κλειστή οικονομία το χωριό, ως ενιαίο σύνολο δεν χρωστούσε πριν τίποτε προς τα έξω, τώρα έχει ένα εξωτερικό χρέος 100 ΕΥΡΩ per capita. Τα 100 ΕΥΡΩ που θα είχε ο καθένας στα χέρια του θα τα ξόδευε γιατί ήταν τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Έτσι λειτούργησε η σύνδεση του μικρού χωριού με την ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα.
Φυσικά αργότερα ο Γερμανός θα νοίκιαζε δωμάτιο στον ντόπιο ξενοδόχο γιατί το ξενοδοχείο θα περιέρχετο εις τας χείρας του. Οι τιμές τώρα θα ήταν τιμές Αμβούγου ή Αψβούργου. Η κυρία με το τζην θα είχε εγκατασταθεί στο γερμανικό ξενοδοχείο με ποσοστά εκτός που θα το έδινε δωρεάν στον Γερμανό (ακόμη είναι ανώνυμος) και οι χοίροι θα είχαν γίνει σνίτσελ.