Ο ουρανός είναι ροζ.
Στο βάθος, ένα αλύγιστο κυπαρίσσι,
αγκαλιασμένο από ένα πεύκο στρουμπουλό,
υψώνεται αγέρωχα προς το φεγγάρι.
Ενα φεγγάρι αχνό, μισό,
φτιαγμένο λες από αραιή ασημόσκονη,
ριγμένη άτσαλα στο ροζ φόντο.
Ποτέ δεν συμπαθούσα το ροζ χρώμα,
αλλά σήμερα μ’ αρέσει.
__________
γραμμένο στις 18/1/2014
Η τρίχα είναι μυστήριο τρένο. Φυτρώνει σα ραδίκι παντού, αν και σήμερα τα ραδίκια σπανίζουν. Το πιο μυστήριο όμως είναι η μανία μας να την κυνηγάμε. Μη δούμε μια τρίχα να ξεπροβάλλει και -όπα!- τη μαγκώνουμε αμέσως. Και καλά να τη βρούμε, ας πούμε, στο φαΐ, δικαιολογημένοι είμαστε, αλλά η μανία της αποτρίχωσης αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Κυνηγάμε την τρίχα και, όπου την πετύχουμε, κάνουμε επίθεση με όλα τα μέσα: τσιμπιδάκια, πένσες, δάχτυλα, στην ανάγκη πάμε και στο αισθητικομάγαζο να μας απαλλάξουν από το βάρος της. Κάτι μικρογραμμάρια ασήκωτα. Μια μέρα κάθισα και μέτρησα 227 διαφημίσεις τέτοιων μαγαζιών με τα παραρτήματά τους, κάνοντας ζάπινγκ φυσικά.
Συνέχεια
rodia 